Yerini verme!..

Şimdi yazacağım yazı birçoğunuz için garip gelebilir. Bir fotoğrafçının topluma ve çevresinde gelişen olaylara karşı duyarlı olması gerekir değil mi? Aslında bu da uzun zamandır çevremde olan bir durum ve arada bir sinir seviyemi maksimum düzeye getirebiliyor.

İstanbul'da yaşarken sadece belirli hatlarda yaşadığım bu sorun ile ülkemin başkentinde hemen hemen toplu ulaşımı her kullandığımda karşılaşıyorum. Önceki yıl minibüste yer veriyorum diye dalga geçildikten sonra bir sene boyunca kılımı bile kıpırdatmadım o minibüs hattında. En azından mesafe yakındı ve minibüse para verip biniyor ve oturma hakkımı kullanıyordum.

Ayça Hanım ile evlenip evimizi şehrin bir miktar dışına taşıdıktan sonra metro ve belediye otobüsü gibi araçlarda, hele ki uzun mesafelerde oturarak yolculuk etmek hep beni rahatsız etti. Küçük yaşlarımdan beri otobüsteki yerimi ikarusun arka demirinin üstü olarak bellediğim için koltuklar bana hep soğuk gelmiştir. Eninde sonunda benden fiziksel olarak daha zayıf (yaşça büyük, bayan, hasta, çocuklu, alışveriş yapmış vs) birisi mutlaka binecektir dolu otobüse ve ben ayakta durma becerisini gösterebilirim.

Belki de pragmatist bir düşünce olarak kabul edebilirsiniz ancak hayatın adaletine inanırım. Zor durumda olduğum günler geldiğinde, benim bugünkü davranışlarım bana pozitif olarak dönecektir diye varsayarım. Ne yazık ki bacağımdaki lif koptuğunda, üzerine basamaz halde belediye otobüslerinde zıplaya zıplaya giderken yanlış hatırlamıyorsam 1 (bir) kişi yer vermişti bana, yine de gencim, sorun yok...

İşe gidip gelmek için günlük ortalama 70-80km yol yaptığım (iş yerimin servisi var iyi ki), bir yandan okula gidip bir yandan da diğer aktivitelerim ile uğraştığım düşünülürse yoğun ve yorucu bir hayata sahip olduğumu iddia edebilirim.

Bu şartlarda bile, dün yarı topallama durumunda, sağlık olarak bir miktar kötü, sınavdan çıkmış bir halde akşam ankaray-metro-otobüs üçlemesi ile evime dönmeye çalışırken, veledini yanına almış ve alışverişe çıkmış bir anne müsveddesine "Pardon" diye seslenerek yer verme ihtiyacı duydum. Suratıma bile bakmadı, beni iterek geçti oturdu. Elimde iki tane çanta olmasına rağmen, kendi torbalarını önüme koyup çantalarımla durmamı engelleyecek pozisyon aldı. Bebesi de benim okuma yazma öğrendiğim ve satranç oynamaya başladığım yaşlarda, henüz annnesine "ene", metroya "betri" demeyi becerebilen bir çocuk. Kadın 1.75 boylarında, gözlüklü, öküz gibi birşey. Ulus'tan bindi, Demetevler'de indi. 30'lu yaşlarda, dışarıdan bakınca da gayet modern tipi var. Aslında fotoğrafını çekip teşhir etmeyi çok istedim ama ne makinemi çıkarabilecek halim vardı ne de o öfke ile gözlerimi ondan ayırabildim. Bir kere yüzüme bile bakmadı.

Ben mecbur muyum lan size yer vermeye? Ne zaman bu kadar şerefsiz hale geldik Türkiye halkı? Ne zamandan beri değerlerimizi, nezaketi, kibarlığı hatırlamıyoruz? "Teşekkür ederim evladım/beyefendi" sözünü duymak ve söylemek neden bu kadar zor olsun?

Bir gün otobüste veya metroda yukarıdakine benzer "Sakın yer verme" tarzı afiş, küçük kağıt vs ile karşılaşırsanız bilin ki ben yaptım. Elimden geleni yapacağım da. Bundan sonra bana teşekkür edileceğine veya gülümseme ile karşılanacağıma inanana kadar bir kişiye bile yer vermeyeceğim. Vicdanım da çok rahat.

Lanet olsun sizin gibi yetişkinlere. Siz mi yeni nesillere örnek olacaksınız? Hah, kıçımın kenarı...